Jan Brzechwa
Jan Brzechwa, właściwie Jan Wiktor Lesman urodził się na Podolu w Żmyrence 15 sierpnia 1900 roku. Był polskim poetą pochodzenia żydowskiego, autor wielu znanych bajek i wierszy dla dzieci. Któż ich nie zna? Kaczki Dziwaczki, Pchły Szachrajki, Lisa Witalisa, Pana Kleksa… Trudno sobie wyobrazić dzieciństwo pełne niepowtarzalnego uroku płynącego z utworów poety.
Jan Brzechwa młodość spędził na Kresach Wschodnich, podróżując ze swą rodziną. Z zawodu był adwokatem, specjalistą w dziedzinie prawa autorskiego, którą wybrał jako specjalizację studiów. Tuż po ich rozpoczęciu zaczął dorabiać jako autor tekstów satyrycznych oraz piosenek i skeczy. W 1938 roku wydał swój pierwszy tomik wierszy dla dzieci „Tańcowała igła z nitką”. W nim znalazły się takie popularne do dziś wiersze jak: „Pomidor”, „Żuraw i czapla”, „Na straganie”. Rok po wydaniu pierwszego tomu z wierszami dla dzieci, w roku 1939 wydano tom „Kaczka Dziwaczka”, a w nim „Znaki przestankowe” i „Sójka”.
Na lata II wojny światowej przypada jeden z najważniejszych okresów twórczości bajkopisarza – napisał on w tym czasie takie twory jak m. in. ”Akademia Pana Kleksa”, „Pan Drops i jego trupa”. W 1953 roku ukazało się pierwsze wydanie wyboru wierszy „Brzechwa dzieciom” , a w roku 1958 „Sto bajek”. W roku 1961 i 1965 autor napisał dwie książki kontynuujące Akademię… („Podróże Pana Kleksa” i „Triumf Pana Kleksa”).
Jan Brzechwa był chłopcem pogodnym, wrażliwym, z dużą fantazją. Lubił się uczyć i bardzo dużo czytał. Marzył o rowerze, którego nigdy nie dostał – Tato Brzechwy w pewnym momencie życia stracił pracę i rodzina znalazła się w bardzo ciężkiej sytuacji finansowej. Jego przyjaciele zapamiętali go jako człowieka pogodnego, dowcipnego, służącego radą i pomocą. Do historii przeszły bezzwrotne pożyczki, których bardzo chętnie udzielał potrzebującym znajomym. Był bezgranicznie życzliwy. Kochał i szanował kobiety. Miał mnóstwo słabości.
Jan Brzechwa zmarł w roku 1966 w Warszawie. Pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Za swoją bogatą twórczość został wyróżniony w roku 1954 nagrodą miasta Katowic, w 1956 r. nagrodą Prezesa Rady Ministrów, a w 1965 r. nagrodą I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości.